Een prachtige slotweek aan het Gardameer

Dag vrienden!

Hangend op het vliegveld en met tranen in mijn ogen schrijf ik, met pen en papier, mijn laatste log uit Italie. Het is bijna voorbij, helaas, helaas. Bespiegelingen over mijn reis volgen misschien nog wel in een allerlaatste log als ik weer thuis ben. Nu is het tijd om nog even terug te kijken op een heerlijke laatste week in Italie.

Ik heb nu wel geod het verschil ervaren tussen reizen en vakantie vieren. Het eerste betekende voor mij elke dag in touw, veel doen en zien, doorgaans twee keer per dag uit eten en alles zelf beslissen, maar ook weinig kans om prachtige ervaringen direct te delen en om verantwoordelijkheden te delen. Vakantie vieren geeft meer rust en ontspanning, en vooral met twee families smaen is er altijd iets te doen en te beleven.

In mijn laatste log meldde ik jullie dat ik 's avonds met John en Gijs naar La Traviata (van Giuseppe Verdi) zou gaan in dè Romeinse Arena in Verona. Het is één van de hoogtepunten geworden van mijn reis. Wat een waanzinnige ervaring. De arena zat vrijwel helemaal vol! Endan te bedenken dat wij een dag van tevoren nog konden kiezen waar we wilden gaan zitten! We hadden prachtige plaatsen en hebben drie uur intens genoten van de fabuleuze zang van de hoofdrolspeelster Violetta (uitgevoerd door Ermonela Jaho), maar ook de anderen waren weergaloos. In combinatie met het decor, de fantastische kostuums, het live-orkest en natuurlijk de schitterende ambiance in de open lucht met 15.000 - 20.000 mensen is echt een unieke ervaring. Als ik dit opschrijf, zie ik ons weer zitten, stil van bewondering en gelukkig dat wij dit mochten meemaken. Nadat we, geruime tijd na afloop van het spektakel, toch vriendelijk werden verzocht de arena te verlaten (wij blijven tot de lichten doven..) bleek het nog altijd een enorme drukte op het grote Piazza Brà voor de arena. En ook voor de parkeergarage stond nog velen in de rij om hun kaartje te betalen. Goede reden om onszelf nog te trakteren op een heerlijke spritz. Zo konden we op een passende Italiaanse manier onze ervaringen en emoties over de uitvoering delen. En ondertussen blijft het gewoonweg heerlijk om rond één uur nog in een luchtig jurkje door Verona te kunnen lopen. Wat een fantastische avond!!

De dagen op de camping waren ook heerlijk. Allereerst al het uitslapen; dat was ik niet gewend! Daarna steeds gezellig met elkaar ontbijten en plannen smeden voor de rest van de dag. De families zijn een middagje gaan klimmen; de jongens vonden dat natuurlijk geweldig. Tante Heleen heeft die uurtjes benut om lekker rustig te lezen, dan weer in, dan weer uit de zon, beetje zwemmen in het zwembad; geen klagen. Met elkaar hebben we een dag later Sirmione bezocht, het schiereiland in het Gardameer. Het kasteel op het eiland is gebouwd in 1250 door de familie die destijds ook heerste over Verona, i Scaligeri. Sirmione is schattig met leuke, kleine straatjes en aan alle kanten vanzelfsprekend fraaie uitzichten op het meer en de omliggende bergen. Beetje jammer dat het 's middags begon te regenen, maar dan is er altijd tijd voor een spritz (mijn laatste...) en toen weer terug met de veerboot naar Lazise.

Gisteren nog een geweldige dag gehad op het Gardameer zelf. We hadden voor vier uur een speedboot gehuurd en dus was het tijd om te crossen op het meer. Eerst nog heerlijk met elkaar gezwommen, vervolgens Karen en Marlène ergens aan wal gezet en toen kon het echte varen beginnen! Geweldig om vol gas (zo'n 40 km per uur) over het water te scheuren. En zo nu en dan legden we de boot stil voor wat afkoeling in het water. Onder een mooie blauwe hemel hebben we echt een hele gave middag gehad. Bruingekleurd en helemaal voldaan leverden we rond zes uur de boot weer in. Een geweldige slotdag van mijn verblijf hier in Italie.

Vandaag hebben Gijs, Karen en ik nog een fraai wijnhuis in de buurt van Verona bezocht, zeer smaakvolle wijnen geproefd (wel even schakelen als je tien minuten daarvoor nog heel veel zin hebt in een latte macchiato, maar goed....) en Gijs heeft een mooie en waardevolle voorraad prachtige wijnen ingeslagen. Nadien hebben ze mij op het vliegveld van Verona afgezet. Dank GKGK en JMJR voor een heerlijke week bij jullie in Lazise!!

Inmiddels vlieg ik boven Italiaans grondgebied. Spijtig dat er erop zit, heel, heel spijtig. Natuurlijk is het geweldig om jullie allemaal weer te zien en te horen hoe het met jullie gaat, maar..... Als ik had mogen kiezen, had ik op de camping in Lazise al mijn kleren laten wassen en had ik de LP erbij gepakt om het reisschema voor de komende tijd (weken??) op te tuigen. Maar ja, mijn moeder wacht op Schiphol, zonder baan begint het geld op te raken, en aan alle dingen, ook de hele mooie, komt een einde.

Dank jullie wel voor al jullie lieve en enthousiaste reacties op mijn verhalen en foto's. Het was me een waar genoegen! Veel liefs, ciao e arrivederci!!!

Weerzien in Verona, deel 2

Ha vrienden, Sorry, er ging weer wat mis. Terwijl ik lekker aan het typen was, was ik ineens (!) een deel van mijn verhaal kwijt. Uiteindelijk maar voor de veilige weg gekozen en eerst het verhaal op internet gezet, want beter een half verhaal, dan helemaal geen verhaal! Ok, dus even wringen om mijn hakje los te krijgen en toen mee in de tas. 's Avonds mijn hakje weer op mijn schoen getimmerd en zo kon vrouwtje Stigter ook in Verona weer heerlijk paraderen! Binnen twee uur met slechts een trein kwam ik zondagmiddag in Verona aan. Wat een weergaloze stad! Wel een beetje jammer van al die toeristen, maar daar heb ik maar een beetje doorheen en overheen gekeken. Ik had een geweldig B&B in een klein zijstraatje van het prachtige Piazza delle Erbe. De eerste nacht sliep ik onder de grond in de rode kamer! Echt een heel fraaie kamer, maar zo ondere de grond is het wel wat vochtig en je kunt zo lang als je wilt op bed blijven liggen, licht wordt het nooit! Beetje vreemd om je maar aan te kleden en pas buiten te zien hoe mooi het weer gelukkig weer was. De overige twee nachten mocht ik gebruikmaken van de blauwe kamer op de tweede etage. Nou, deze was echt supergroot, me dezelfde heerlijke douche, een heel comfortabel bed en zelfs mijn eigen Juliabalkonnetje! Ik heb nogwel reikhalzend uitgekeken naar mijn Romeo, maar helaas geen succes. Ontbijt was in een café dichtbij het B&B, waar veel locals 's morgens hun espresso kwamen drinken. Zowaar eens wat mannen in pak gezien. Ik heb echt genoten van de schoonheid van Verona. De prachtige gebouwen en de heerlijke ambiance van de stad zijn echt verrukkelijk. Het ene piazza is nog fraaier dan het andere, overal wappert fier de Italiaanse driekleur en het oogt allemaal erg schoon en goed onderhouden. Wat een pracht. Echt een aanrader om een weekendje te boeken. Eten heb ik vooral gedaan bij kleine trattorias of osterias en dat was heel smaakvol. Vooral de pasta met aardappel in een prachtige tuin met heerlijke wijn, en de pasta met gedroogde tomaatjes en pistachenootjes waren echt bijzonder smaakvol. En natuurlijk mag ik niet de spritz vergeten. Helaas wat laat ontdekt, maar dit licht alcoholisch aperitief met aperol of campari is goed tegen de dorst, maar vooral heel erg lekker 's bijzonder populair onder Italianen. Gecombineerd met wat chippies en wat andere lekkere hapjes, hoor je mij niet meer.... Maandag heb ik een kerkentocht gemaakt door Verona. Vier prachtige exemplaren, elk met hun eigen geschiedenis en hun eigen fraaiheden. Bijvoorbeeld schitterende mozaïeken vloeren, indrukwekkende fresco's en schattige kerkjes onder de grote kerk. Vooral die kleine kerkjes met prachtige gewelven vond ik echt fantastisch. De stortbui die ik ook in Verona heb meegemaakt, kon de pret geenszins drukken. De stad deed me een beetje denken aan Praag, want het ligt prachtig aan het water. Dinsdag mijn laatste treinkilometers gemaakt door een dagje naar Vicenza. Wat zal ik zeggen? Jullie weten het waarschijnlijk al wel. Ook hier weer prachtige pleinen en schitterende gebouwen. Architect Palladio heeft er in de 15e eeuw echt iets fraais van gemaakt en dat heeft geresulteerd in een plek op de Werelderfgoedlijst. Maar Vicenza is niet erg toeristisch en eigenlijk is het een beetje een suf stadje, maar ik werd er blij van! En toen werd het woensdag, de dag van het weerzien met mijn familie. Helemaal leuk om hen weer te zien en een dikke knuffel te kunnen geven! Ik mocht een beetje als gids spelen en die rol paste me prima. Haha. Samen hebben we het schitterende Romeinse amfitheater uit de eerste eeuw na Christus bewonderd. Wat een plaatje! En, als fantastische klap op de vuurpijl zitten Gijs, John en ik vanavond in het amfitheater om te kijken naar La Traviata. We hebben al veel mensen in Nederland jaloers gemaakt met dit weergaloze vooruitzicht. Wow, wat wordt dat een feestje! Nu lekker even met z'n allen zwemmen in Lagos di Gardameer, dan genieten van de risotto van Gijs en dan op naar de apotheose van de dag. Ik meld me graag over een paar dagen nog een keer om jullie bij te praten over deze laatste halte op mijn schitterende en onvergetelijke reis door wonderschoon Italie. Ciao amici!!!

Weerzien in Verona

Dag vrienden, Terwijl ik dit schrijf, zit ik op een terras met een heerlijke latte macchiato, tegenover de zaak waar heel veel computers staan, waarvan ik er maar een zou willen gebruiken om deze log te schrijven, maar spijtig genoeg is de zaak dicht. In afwachting van de komst van mijn familie in Verona, pak ik daarom maar ouderwets pen en papier om op een later moment mijn verhaal te kunnen intypen. Eerst nog even terug naar Bologna. toen ik mijn laatste log schreef, had ik nog een hele dag Bologna voor de boeg. Ik heb heerlijk gestruind door de universiteitswijk, heb me verbaasd over de enorme grote markt waar iedereen dezelfde spullen verkoopt (kleding en schoenen) en heb prachtige kerken bekeken. De basiliek van Bologna is de vijf na grootste ter wereld. Indrukwekkend. De kerk staat overigens nu volledig in de steigers voor renovatie. Dat geldt trouwens voor veel meer monumenten in de grotere steden in het noorden van Italie. Veelal worden ze gerestaureerd met financiële steun van de grote plaatselijke banken. In het zuiden van Italie heb ik dat veel minder gezien. De basiliek van Bologna is eigenlijk nooit voltooid. Ze had groter moeten worden dan de St Pieter in Rome, maar in 1561, 169 jaar nadat een begin was gemaakt met de bouw van de basiliek, besloot de toenmalige paus tot de bouw van een nieuwe universiteit en dus werd de basiliek niet afgebouwd. Het schijnt dat je dat aan de buitenkant kunt zien, maar ja, met die steigers erom heen, wordt dat wat lastig om te zien. Fraai was ook de kerk van Santo Stefano, een kerk die eigenlijk bestaat uit een aaneenschakeling van vier kerken (het zijn er overigens zeven geweest). Het is een heel sereen complex met heel mooie wandtekeningen. Terwijl ik na de lunch even naar mijn hotel was gegaan voor een korte break (nee, niet om te slapen, maar om te lezen - de biografie van André Agassi ( aanrader!) - bleek ik een heftige bui gemist te hebben, want toen ik buiten kwam, stonden op de straat behoorlijke plassen. Iets dergelijks was me een dag eerder ook al overkomen. Terugkomend uit een zonnig Modena bleek Bologna getroffen door een enorme hoosbui. Een dame in de enige speelgoedzaak die ik in al die weken ben tegengekomen (en ik moest toch een Italiaans cadeautje kopen voor mijn jarige neefje Koen) vertelde me dat dit weer in Bologna in juli echt heel vreemd is. Normaal gesproken is het dagen achtereen strak blauw en gruwelijk warm (35-40 graden). ... Inmiddels is het ruim 24 uur later. Ik zit nu op het terras onder de rook van Lazise. Ik mag van mijn familie (en de familie Adegeest) niet zeggen dat we hier op de camping zitten, maar feitelijk is dat wel zo en daar is niks mis mee. Beide families bewonen hier voor twee weken een heel leuk huisje en ze zitten op 2 minuten loopafstand van het Gardameer. Helemaal geweldig. En dus typ ik nu, onder toeziend oog van allen mijn log van de afgelopen dagen, met dank aan de IPad van Gijs en Karen. De afgelopen dagen waren geweldig en mijn enthousiasme wil ik graag met jullie delen. Voor de laatste maal gaan we nog even terug naar Bologna. Liep ik daar een beetje te passaggiare op mijn laatste avondje, uiteraard op mijn nieuwe schoenen, kom ik vast te zitten tusen de straatstenen met mijn hakjes. Ik wringen, maar die ene zat echt vast. Restte mij niks anders dan mijn voet uit mijn schoen te halen en met mijn hand mijn schoen los te halen. Gevolg: onderste deel van de hak eraf. Potverdorie. Het passaggiarre was dus ook over, want veel verder lopen zou mijn schoen geen goed doen. Overigens nog wel heerlijk gegeten en toen naar huis. Zondagochtend toch nog even teruggegaan naar de plek des onheils (al was het de avond ervoor donker, toch had ik de plek nog wel redelijk goed onthouden) en jawel hoor, met een grote pin omhoog stond daar mijn hakje tussen de stenen! Wat een grap! Weer even wringen

Prachtige landschappen en sfeervolle steden

Ha vrienden,

Dat is een tijd geleden! Door gebrek aan internetmogelijkheden lukte het me niet eerder jullie te vertellen over mijn belevenissen hier. Inmiddels ligt Assisi een behoorlijk tijdje achter me. Assisi is echt prachtig, vooral als je je realiseert dat het stadje in al die eeuwen eigenlijk vrijwel niet veranderd is. Behalve dan al die toeristen die er ronddwalen, maar dat mag de pret niet drukken. Toch is Assisi in de regen anders dan Assisi in de zon. Vorige week zondag, mijn enige volle dag in Assisi stond bol van de stortbuien, helaas. Nou schuil ik nog niet direct bij de eerste regendruppels, maar als er eenmaal een stroompje door de stad gaat van al het water dat er valt, is het toch wel handig een droge plek te zoeken. Eerst was dat in een restaurantje, later was dat op mijn hotelkamer om een groot deel van de F1-race op de Nurburgring te kijken. Beetje jammer, want daarvoor ben ik niet in Italie. Gelukkig werd het aan het einde van de middag weer droog, klaarde het op, maar bleef het wel behoorlijk fris. Alle warme kleren die ik bij me heb (dat zijn er trouwens erg weinig) maar aangetrokken om een beetje warm te blijven en toch naar buiten te kunnen. 's Avonds een heel aardig concert bijgewoond met een viool, een cello en een accordeon. De combinatie lijkt wat vreemd (vond ik in elk geval wel), maar concert was fraai.

Maandag vanuit Assisi vertrokken naar Barchi. Barchi ligt in de streek Le Marche aan de oostkust van Italie. In Barchi heeft een Nederlands stel, Anja en Emile, een B&B. Zij hebben dat een aantal jaren geleden opgezet. Ik heb me laten vertellen dat ze feitelijk een oude schuur hebben gekocht, alleen de buitenmuren en het dak hebben laten staan, en verder alles hebben verbouwd. Ik stel me voor een enorme opgave, maar het resultaat mag er zijn: een stuk op 8 appartementen en 4 kamers voor B&B. Echt heel fraai. Verder is de ligging echt prachtig. De streek is weergaloos. Het is heuvelachtig en net een lapjesdeken van allerlei kleuren. Op elke heuvel is eeuwen geleden een nederzetting geconstrueerd, en eigenlijk is er in al die jaren niks veranderd! Elk dorpje heeft zijn eigen charme en schoonheid, hoe eenvoudig ook. Door de schoonheid en varieteit van het landschap, in combinatie met overal van die schattige dorpjes, geeft de streek een heel plezierige sfeer. Ik ga zeker nog een keer terug naar de Le Marche, maar dan huur ik wel een auto. Gewoon rondrijden, van dorpje naar dorpje, is al een feestje op zich. Gelukkig kon ik Barchi ook zonder auto goed bereiken. Met twee overstappunten op de treinroute en een bus van Fano naar Barchi was ik al een heel eind in de buurt. Toen was het nog wel zo'n 2,5 kilometer lopen, maar dat mocht de pret niet drukken. Gelukkig ging dat heuvelafwaarts, maar ik was me goed bewust dat ik een paar dagen later dezelfde weg omhoog zou moeten afleggen. Ach, eerst maar een paar dagen lekker uitrusten. En dat heb ik gedaan. Vooral de eerste volle dag in Barchi was het weer nog prima. Lekker een beetje gehangen bij het zwembad en vooral veel, heel veel lezen. Wat een zaligheid. De tweede dag begon stralend en strak blauw, maar eind van de ochtend verschenen al de eerste wolken waarna het 's middags werkelijk met bakken uit de hemel viel. Enzit de Le Marche helemaal dicht en is het een grote grijze wereld. Emile had bedacht om 's middags met een aantal anderen te gaan wijnproeven. Bij deze wijnhandelaar laten Anja en Emile ook de wijn van hun eigen wijngaard bottelen: de Montesoffiowijn. Heerlijke wijnen geproefd. Wel gemerkt dat ik toch meer van de stevige wijnen ben; ze hadden daar ook van die rode en witte wijnen waar je bijna doorheen kijkt en dat heeft wat mij betreft nauwelijks smaak. Maar smaken verschillen, gelukkig maar. Op dinsdag hebben Anja en Emile werkelijk heerlijk voor de gasten gekookt en ook de eerste avond was Emile zo aardig om voor wat eten voor mij te zorgen. Ik had immers niks bij me, en zonder auto (met 2,5 km heen en 2,5 km terug naar het dorpje, waar ze zeggen en schrijven één restaurantje hebben) wordt het toch wat lastig om ergens te komen. Wat dat betreft ben ik hier in Bologna weer meer op mijn gemak;ik kan gaan en staan waar ik wil en kan eten wat en waar ik wil.

Bologna herbergt Europa'soudste universiteit en misschienis het juist daardoor een heel levendige stad.Het is echt heel plezierig om hier te zijn. Het leeft, het sprankelt, overal barretjes en eettentjes en uiteraard prachtige paleizen en andere gebouwen. Op het grote plein, Piazza Maggiore, lopen en hangen de hele dag mensen, en de hele maand juli is er elke avond in de openlucht een film op een enorm scherm. Heerlijk die sfeer! Donderdagavond heb ik de stad al een beetje verkend, maar vandaag ga ik helemaal los. Het is prachtig weer nu, dus heerlijk om te dwalen door de stad.

Gisteren ben ik met een treinritje van ongeveer een half uur naar Modena gegaan. Ik had gelezen in de LP dat Modena het waard was om te bezoeken, dus waarom niet. Wat een leuk stadje! Eigenlijk is het heel klein, maar zo pittoresk en toch met grote allure. De kathedraal van Modena (jawel, werelderfgoed) staat echter al enige tijd volledig in de steigers, dus daar kon ik van de buitenkant weinig van zien. Maar van binnen was het echt groots. Eigenlijk was er aan de voorkant van dekathedraal een soort 'bovenkerk' en een 'onderkerk'. Het is was lastig uitleggen, maar er waren meerdere 'verdiepingen'. Echt bijzonder en heel fraai met oude fresco's en prachtige marmeren beelden. Trouwens ook heeeerlijk gegeten op een van de pleinen in Modena. Gewoon zo'n heel simpel tentje waar het menu met de handgeschreven staat op een bord buiten en waar je dus kunt kiezen uit hooguit zes gerechten, maar smaakvol.... En als er veel locals komen lunchen, dan is dat een goed teken. Modena, maar zeker ook Bologna staan bekend om de kwaliteit van het eten. 'De keuken' is wel behoorlijk vet, waardoor Bologna ook wel la grassa wordt genoemd (de dikmaker). Dus een beetje opletten... Wat dat eten betreft, het begint al 's morgens in het hotel. Ik heb in de afgelopen weken nog niet zo'n rijkelijk ontbijtbuffet gezien. En zoveel zoetigheid! Varierend van grote croissants en kleintjes waar ze een halve pot Nutella in hebben verstopt, tot koekjes en allerlei andere kleine zoetigheden waar je bij wijze van spreken al dik van wordt als je er alleen maar naar kijkt. Elke morgen sta ik mijzelf toe iets anders te proberen, maar met mate.

De streek waarin Bologna ligt en waarvan het de hoofdstad is, heet Emilia Romagna. De streek is behoorlijk vlak en oogt niet heel bijzonder. Wel verrassend dat hier in grote getale wordt gefietst. Dat voelt bijna als thuis. Zowel hier in Bologna als ook gisteren in Modena. De buitenwijken van Bologna zijn in de WOII zwaar gebombardeerd, maar het oude centrum is vrijwel geheel buiten schot gebleven. Indrukwekkend is het drieluik van kleine foto's dat op het Piazza Maggiore is opgehangen ter nagedachtenis aan slachtoffers van de oorlog die veelal op die plek zijn gefusilieerd.

En tot slot heb ik - na de aanschaf van verschillende jurkjes - de verleiding toch niet kunnen weerstaan om ook een paar echte Italiaanse pumps te kopen. Niet van die ordinaire en waanzinnige 'high heals', maar gewoon heel mooie schoenen. Gisteren trok ik - met een van jurkjes en mijn nieuwe schoenen - toch wel behoorlijk wat bekijks. Geweldig. Als ze zelfs op vijftig meter afstand van me stil gaan staan om te kijken en als ze dan - heel galant - complimenten uitspreken, ach, dan ben ik gewoonweg gevleid.

Mensen, ik ga de zon weer in, op zoek naar een lekkere latte macchiato. Inmiddels is mijn familie heel dicht bij mij in de buurt gekomen, en dus wordt het uitkijken naar hun weerzien toch wel steeds groter. Morgen ga ik Bologna verlaten op weg naar de een na laatste bestemming van deze weergaloze reis: Verona. Ongetwijfeld vind ik daar ook weer een internetpunt om jullie verslag te doen. Foto's van al het moois dat ik hier in de afgelopen weken heb gezien (sinds Napels), volgen bij thuiskomst, want ik wil mijn tijd hier in een internetcafé niet verdoen met het uploaden van foto's dat ongeveer 1,5-2 minuten kost, per foto. Dat begrijpen jullie vast wel.

Ik groet jullie vanuit een sfeervol en zonnig Bologna. Ciao!!

Indrukwekkend l'Aquila en Assisi

Dag vrienden!

Even een kort verhaal, want ik sta in een souvenirwinkeltje in Assisi; het enige punt hier waar ik kan internetten! Gelukkig maar, want zo kon ik snel even mijn planning voor de trein van morgen opschrijven. Gisteren vanuit Sulmona naar Assisi gereisd, met een tussenstop in l'Aquila. Ik kon daar een aantal uren de stad bewonderen, zo had ik gedacht. L'Aquila is de stad die in april 2009 is getroffen door een zware aardbeving. Jullie herinneren je wellicht nog wel de beelden van tv over de verwoestende effecten van de aardbeving in centro storico. Ik had verwacht nog wel wat restanten te zien van de gevolgen van de aardbeving, maar was niet voorbereid op een spookstad. Want dat is het. Alle winkels in het oude centrum zijn gesloten en werkelijk de hele binnenstad is gestut, zowel van binnen als van buiten. Er zijn verschillende gebieden die zijn afgezet met hekken, waar ook militairen staan die de boel bewaken. Ik krijg de indruk dat er nog steeds voor sommige gebieden instortingsgevaar bestaat, aangegeven met code rood. Andere gebieden hebben een code zwart of groen. Ik voelde me net zo'n ramptoerist. Heel naar. En er hangt ook een heel gelaten sfeer in het centrum. Het is echt volkomen verlaten. In een park net buiten het oude centrum staan wat stalletjes van winkeliers die proberen op die manier toch nog wat te verkopen. Maar verder is iedereen vertrokken. Ik zag een etalage van een kledingwinkel waar nog stond aangegeven: spring/summer 2009. Best wel schrijnend. Alleen het pand van La Banca Italia is al volledig opgeknapt (daar zit wel geld genoeg), maar verder is er nog ongelooflijk veel geld nodig om alles weer een beetje op orde te brengen, laat staan in ere te herstellen.

Na de treurigheid in l'Aquila ben ik doorgereisd naar Assisi. Ook hier zijn is het woord indrukwekkend op z'n plaats, zij het op een heel andere manier. Vanmorgen de prachtige basiliek van San Francesco bewonderd. De basiliek bestaat uit twee kerken die in de 13e eeuw zijn geconstrueerd, met werkelijk prachtige, nog in tact gebleven fresco's. Om hier op zondag te zijn, is dat toch wel bijzonder. Ik heb ook de ondergrondse kerk bekeken waar de heilige Francesco begraven ligt. Sereen is de sfeer daar, al moet je je dan maar niet ergeren aan mensen die dan toch moeten praten, in plaats van gewoonweg een keer een paar minuten hun mond te houden.... Uit de kerk bleek de voorspelde regen ook echt met bakken uit de hemel te komen. Gelukkig is het nu wel weer redelijk droog, dus ik ga weer verder met mijn verkenning hier!

Ciao amici!!!

Stakingen

Dag vrienden!

En toen zat ik nog steeds in Sulmona! Eigenlijk had ik - na zes uur reistijd, waarvan vier echt in een trein en de rest wachtend op een trein - inmiddels een hotel in Assisi moeten vinden, maar de werkelijkheid is dat ik nog een nachtje heb bijgeboekt in mijn hotel in Sulmona. Nadat ik vanmorgen met rugzak weer netjes had ingepakt en in een half uurtje had gelopen naar het station, hoopte ik een treinkaartje te kunnen kopen naar Assisi. Nou was het om half elf wel verdacht rustig op het station, maar ja, dat realiseerde ik me achteraf. De dame achter de balie vroeg of ik morgen naar Assisi wilde; nee, ik wil vandaag. Scusi signora, ma oggi c'è un sciopero. Tja, dat woord sciopero had ik gisteren ook al een paar keer gehoord... Jawel, een24-uursstaking van de treinen vandaag! En gisteren was het ook al feest, maar daarover straks meer. Eigenlijk moest ik wel hard om lachen. Dat hoort er ook bij. En hoezo toeval dat ik juist nu geen hotel had geregeld, maar van plan was om bij aankomst in Assisi wel even te kijken waar ik zou gaan slapen. De Lonely Planet gaf namelijk aan dat er voldoende hotels in Assisi te vinden zijn, dus daar vertrouwde (en vertrouw) ik nog steeds op.

Dus toen maar weer terug naar het centrum van Sulmona, maar wel met de bus, want ik was niet van plan om nog een keer een half uur, nu heuvelopwaarts, te gaan slepen met mijn rugzak. De man van het hotel keek verrast op, maar bood me direct 'mijn eigen kamer' weer aan, dus ik slaap weer op een bekend bed vannacht. Wat een grap! De dame bij het station verzekerde me dat de treinen morgen weer normaal rijden. Morgen dus een nieuwe poging om Assisi te bereiken.

Ook gisteren had ik dus al te maken met die sciopero. Stond ik netjes in het centrum van Chieti (na een klein uurtje met de trein en een kwartiertje met de bus) bij de busterminal, vertelde de dame achter het loket waar ik een kaartje wilde kopen dat de buschauffeurs die dag staakten. Ja, er ging nog wel een bus tussen 14.00 - 16.00 uur, maar daarvoor en daarna niet. Stond ik daar, met al mijn enthousiasme om Odile en haar gezin op te zoeken. Odile dus maar gebeld en uitgelegd dat ik niet verder dan Chieti kon komen. Hoe aardig dat ze aanbod om me dan in Chieti op te halen, ruim een uur met de auto vanuit Atessa! Rond half twee arriveerde ik samen met Odile bij haar huis op de berg. Wat een uitzicht hebben ze daar! Het huis is best nog wel groot (en dat moet natuurlijk ook met vijf kinderen). Ze willen er nog wel het nodige aan verbouwen, maar zo is het al prima te doen. Zwembad in de tuin voor de kinderen, dus die vermaken zich daar ook wel mee, hoewel er verder voor hen daar niet al te veel te beleven is. Ja, wel de kinderboerderij van de buren op loopafstand bij hen vandaan. We zijn daar nog even langsgelopen en heel gastvrij wordt dan direct koffie aangeboden.

Ik heb me zeer vermaakt bij Odile, Bart en de kinderen. Echt leuke mensen allemaal. Na aankomst maakten ze direct een heerlijke Italiaanse lunch klaar met brood uit de oven, heerlijke prosciutto, ham, salade, olijven e.d. En heel heerlijk glas Prosecco. Ik voelde me helemaal welkom! Dank je wel Odile!! Zoals gezegd, hun huis ligt op een berg, nog wel een kwartier vanuit het dorp Atessa. Vanuit hun huis kun je de zee zien liggen en verder allemaal maar prachtige bergen, wijnranken en heel, heel veel rust. Rond acht uur stapte ik weer op de trein terug en heb ik nog heerlijk gegeten in een restaurant hier in Sulmona. Echte streekgerechten met een zeer smaakvolle rode wijn, uiteraard ook uit de streek. Een heerlijke dag!

Begin van de middag nog een klooster bezocht in de buurt van Sulmona. Vier kilometer heen, vier kilometer terug, lopend. Ik heb de kilometers dus weer in de benen. Daarna mijn zwarte korte broek verpest in de was. Ik had eerder deze week wasmiddel gekocht, maar dat lijkt echt alleen te werken voor witte, of heel lichtgekleurde was; mijn zwarte korte broek en een groen t-shirt zitten nu vol rare, vage vlekken. Spijtig. Daarom net in de uitverkoop maar een nieuw jurkje gekocht. Anders loop ik straks elke dag in dezelfde kleren! Haha.

Beste mensen, ik ga een borrel drinken! Ciao!!

Schoonheid in optima forma

Dag vrienden!

Daar ben ik weer! Nu vanuit het pittoreske Sulmona. Een plaatsje midden in Italie, op zo'n 180 km van Napels. Sulmona ligt op de west-oost lijn Rome - Pescara. Rome is hier vandaan ongeveer 2 uur met de trein; Pescare ligt op ongeveer 1 uur. Sulmona ligt in een dal op 400 meter hoogte en wordt omringd door de Apenijnen. En dat zijn geen kleine jongens! Het gaat hier om bergen van ruim boven de tweeduizend meter hoog. Monte Amaro is de twee na hoogste berg in Italie en ligt op bijna 2800 meter hoogte. Sulmona wordt omringd door drie nationale parken. En dan kun je het al wel raden: de schoonheid van de natuur is hier echt overweldigend. Het is nog zo onaangetast en zo puur. En dat geldt ook voor het plaatsje hier. Er zijn relatief weinig toeristen en het stadje ademt een heel natuurlijke sfeer.

Ik ben hier maandag - na een lange reis van bijna zes uur - vanuit Napels aangekomen. Als je de afstand tot Napels in ogenschouw neemt, dan snap je dat ik gereisd heb met stoptreinen en boemeltjes. Maar wat voor boemeltjes!! Ik moest twee keer overstappen. De eerste keer in het plaatsje Casino. Ik had ongeveer half uur overstaptijd, dus even een momentje om een broodje te eten en wat te drinken. Ruim op tijd stond ik op het perron, zoals aangegeven op de dienstregeling. Op de borden stond de trein ook wel vermeld, maar er stond geen perronnummer bij. Vreemd, maar goed, ik ben wel vreemdere dingen hier gewend. Toch bekroop me tegen twee uur, het moment waarop de trein zou moeten vertrekken een wat merkwaardig gevoel. Klopt dit wel? Aan de andere kant van het perron stond een boemeltje, bestaande uit één treinstel te wachten, met de machinist al achter het stuur. Maar ook hier geen informatie op de borden. Toch maar even gevraagd waar de trein naar Avezzano vertrok. Ja, dat is deze, zijn hij heel gedecideerd. OK! Net op tijd kon ik instappen. En wat een prachtige rit heb ik vervolgens meegemaakt. Twee uur lang, zeker het laatste uren, kon ik alleen maar genieten van prachtige landschappen, en een treintje dat op een eenspoorslijn dwars door bergen, dorpjes en bossen rijdt. Echt weergaloos. Ook met de treinrit van Avezzano naar Sulmona (de oost-westverbinding dwars door de bergen) was werkelijk niks mis, maar het boemeltje heeft mijn hart gestolen.

Bij aankomst hier direct actie ondernomen. Want ik wilde een boel zien hier en was nog lang niet zeker of dat allemaal zou lukken. Inmiddels kan ik zeggen dat een groot deel van de missie is geslaagd! Gisteren een prachtig dorpje in de bergen (Scanno) bekeken. De weg ernaar toe met de bus was al de moeite waard. En ook met het dorpje zelf was niks mis. Terwijl ik op zoek was naar de bushalte werd ik aangesproken door een - achteraf - Australische dame. Zij zag mij met de LP in de hand rondlopen en vroeg zich af of ik ook op zoek was naar de bus naar Scanno. Een vreselijk sympathieke vrouw met wie ik vervolgens op de heen- en terugreis en in Scanno zelf gezellig heb gekletst over alles wat zij op haar reis al had meegemaakt. Zij reist voor tien weken door Europa en is de laatste drie weken in Italie. Ook zij reist alleen. En dan is het zo leuk om te merken dat zij dezelfde soort dingen beleeft en ervaart als ik. Bijvoorbeeld dat elke morgen weer een opgave is om uit bed te komen (ik word met de dag stijver door al dat gewandel) en dat we uberhaupt veel slapen vanwege alle indrukken op een dag en het warme weer. Ach, en ga zo maar door. Ze vertelde me verder dat het bureau voor toerisme haar had verteld dat er gisteravond een concert zou zijn van Canadese zangers die Italiaanse volksmuziek ten gehore zouden brengen. Het klonk wat merkwaardig, maar waarom niet even kijken? Toegang was gratis op de binnenplaats van het gemeentehuis. We spraken af elkaar daar bij het begin van het concert - rond negen uur - te zien.

Wat een geweldige avond is het geworden!! Het waren inderdaad Canadese zangers die studeren aan het Centre for Opera Studies in Italy. En hoezo, Italiaanse volksmuziek? Misschien heeft de dame bij het bureau van toerisme geprobeerd aan een niet-Italiaans sprekende dame uit te leggen wat Italiaanse liederen zijn, maar het ging hier om serieuze operamuziek van grote componisten als Verdi, Rossini, Puccini en Mozart. Mensen, wat was dat mooi. Naarmate de avond vorderde werden de solisten - zo leek het althans - steeds beter. In totaal waren er 17 solisten, 9 vrouwen en 8 mannen. In samenspel met een piano brachten zij prachtige liederen ten gehore en heel erg zuiver. Ondertussen begon het wel te spetteren. Geen echte grote druppels, maar nat genoeg om de piano naar onder de gallerij te verschuiven en ook velen van de toehoorders verplaatsten hun stoel om redelijk droog te rest van het concert te kunnen bewonderen. En zo zaten we ineens eerste rang en heb ik soms tegen mijn tranen van moeten vechten van de schoonheid van de muziek en de ambiance waarin in mocht verkeren. Na afloop zijn Kelly (de Australische) en ik nog een borrel gaan drinken op het centrale plein hier. Terwijl iedereen een plaatsje binnen opzocht omdat rond half twaalf de regen wel met bakken uit de hemel begon te vallen, bleven wij stug onder de parasols zitten. Een beetje regen kon ons niet deren. Vreselijk gezellig om zo een prachtige avond te besluiten. Om kwart over twee lag ik op mijn bed.

En om half zes liep de wekker af! Dat was even bijten. Maar ja, het vooruitzicht was zondanig, dat ik relatief weinig moeite had om op te staan. Om half zeven vertrok mijn bus naar Campo di Giove, een plaatsje zo'n 15 km hier vandaan. In dat plaatsje zou ik rond kwart over zeven mijn personal guide ontmoeten, William, die mij zou rondleiden door de bergen. Bij de bushalte in Campo di Giove werd ik - om zeven uur!! - al allerhartelijkst ontvangen door een aantal heren die mij een cappuchino aanboden. Moet je nooit afslaan! En jawel, om kwart over zeven arriveerde William, we maakten kort kennis, stapten vervolgens in zijn auto om een paar kilometer verderop de auto te parkeren en het nationaal park Majella in te gaan. Ik heb me volledig overgegeven aan hem. Ik had hem overigens al eerder deze week via het bureau van toerisme aan de telefoon gehad en het bureau zelf had geadviseerd om een tour met hem te doen, dus ik voelde eigenlijk geen enkele twijfel dat dit een mooi avontuur zou gaan worden. En ik ben niet teleurgesteld. We hebben in totaal zo'n vier uur gewandeld (een trekking heet dat officieel). Eerst al moesten we een watertje oversteken, gewoon met de stappers door het water. Oh hemel, dacht ik, wat gaat dit worden. Ik wandel dan wel heel veel hier, maar door de bergen lopen ben ik natuurlijk niet gewend. In eerste instantie lag het tempo behoorlijk hoog. Ik voelde al snel dat ik dat nooit zo zou volhouden, dus heb hem gevraagd om wat rust in te lassen en wat minder snel te lopen. Dat heeft ie goed opgepikt. Ondertussen vertelde hij, vooroplopend en ik er soms hijgend achteraan, van alles over de streek. Overigens wel in het Engels, dat hem behoorlijk goed afging. En dat hielp mij ook, want dan hoefde ik even niet mijn energie aan te wenden om ook nog eens het Italiaans te begrijpen, laat staan terug te praten. Uiteindelijk zijn we 500 meter in totaliteit omhoog gelopen. Soms best steil tot mijn knieen, vervolgens mijn kuiten en tot slot ook mijn rug begon te protesteren. En behoorlijk ook. Ik probeerde wat meer rustpauzes in te lassen, maar wilde me ook niet laten kennen. Gaandeweg zij hij dat ik goed liep, mischien om de moed er bij mij in te houden, maar ik geloof echt dat het hem niet tegenviel. Na ongeveer 2 uur klimmen kwam wel de apotheose. Wat een prachtig uitzicht. Echt, ik weet niet hoe ik dat moet omschrijven. Een soort van alleen op de wereld, heel ver van de bewoonde wereld, met ver in het dal Sulmona en andere dorpjes en om ons heen de nog hogere bergen. Op het hoogste punt van onze trekking was een grote open vlakte waar soms ook herders met schapen bivakkeren. Het was er wel koud en er stond een venijnige wind, dus heel lang zijn we daar niet gebleven. En wat is een afdaling dan een eitje! Helaas zijn we geen wilde dieren tegengekomen, er leven in dit nationale park reeen, vossen e.d., maar ook wolven en beren. Alleen kom je die laatsten slechts sporadisch tegen. William complimenteerde me door te zeggen dat ie graag vaker mensen zoals ik zou willen rondleiden. Op mijn vraag waarom hij dat zij, stelde hij dat sommigen denken dat ze naar een minuut al boven zijn, klagen over het feit dat ze geen wilde dieren zien, e.d. En ik was simpelweg al helemaal opgetogen over het uitzicht, de wandeling en de schoonheid van de natuur. Terug in het dorpje hebben we samen nog een broodje gegeten en wat gedronken en hebben toen afscheid genomen. Hij vertelde trouwens dat hij naast deze trekkingstochten in de zomer werkt als schilder in Parma. Grappige bijeenkomstigheid is dat ook Kelly - in haar eigen land - als schilder werkt. Wat een toeval en wat inspirerend om een tijdje met deze kunstenaars over hun werk en hun inspiraties te kunnen praten. (Noot voor Rauke: helaas was Maria Grazia niet thuis, dus heb ik haar niet de hartelijke groeten van jou kunnen overbrengen. Spijtig).

En toen sloeg de vermoeidheid toe! Aangezien het weer ook heel geweldig was (geen regen, maar wel veel wolken en behoorlijk wat wind) had ik maar bedacht ergens binnen te gaan eten. Nou is de keus in Campo di Giove niet zo heel erg groot, maar ik heb een prima restaurant gevonden, waar ik heerlijk lasagne en een overdaad aan vers fruit heb gegeten. Maar ondertussen kon ik bijna mijn ogen niet meer openhouden. En dan te bedenken dat er naar en van Campio di Giove slechts drie bussen op een dag gaan. Ik moest die van drie uur hebben, dus noodgedwongen moest ik wat langer in het plaatsje blijven. Eenmaal thuisgekomen eerst twee uur (bij)geslapen. Wat een zaligheid. En nu ben ik weer helemaal fris en fruitig. Direct ook maar even mijn smerig geworden broek gewassen. Die hangt nu aan de waslijn om mijn privebalkon. Kan niet beter. Jongens, wat is het hier genieten.

Ik mag niet vergeten te vertellen dat Sulmona bekend is van de confetti. Nee, niet het soort confetti dat wij kennen met die slingertjes, maar snoepjes. Amandelsuikertjes die traditioneel verbonden zijn met trouwerijen. Ze worden hier op een fraaie manier verpakt en al met al ziet dat er heel kleurig uit. En verder heb ik begrepen dat veel van de mensen hier werkt in overheidsfuncties en zo'n 2000 in een autofabriek van Fiat. In combinatie met het toerisme is dat voldoende om hier rond te komen, al trekken veel jongeren weg naar steden als Rome en Milaan. De bergen zijn prachtig, maar zij zoeken uiteraard ook ander vertier.

Volgens mij heb ik jullie zo wel veer bijgepraat over mijn belevenissen van de afgelopen dagen. Morgen ga ik naar Odile, ook helemaal leuk. Het is nog wel een mijl op zeven om bij haar te komen, via trein en bus (totaal drie uur), en dan is het nog een half uur met de auto, maar het gaat lukken en we kijken er allebei naar uit. Wordt vervolgd!

Ik wens jullie al het goede en tanti saluti!!

Geweldig Napels

Dag vrienden!

Twee volle dagen Napels hebben mijn verwachtingen zwaar overtroffen. Ik was toch wel wat aarzelend, nadat ik de verhalen hoorde over gastjes op Vespa's die voorbij scheuren en je horloge van je pols aftrekken. Een Italiaan vertelde me ook over het gebruik van scheermesjes en zo. Nou niet iets om je op te verheugen. Tegelijkertijd zei Maria, de dame uit Salerno, dat het net zo is als met honden: als ze voelen dat je angst voor ze hebt, vallen ze aan. Dus, wees zelfverzekerd, lok het niet uit en kijk vooral om je heen, want de stad heeft zoveel moois te bieden, aldus Maria. Dus ging ik vrijdagmiddag, toch enigszins aarzelend en zonder horloge om en oorbellen aan (kaal hoor en vreselijk lastig om elke keer om mijn mobiel te moeten kijken hoe laat het is...) op pad. Het hostel waar ik verblijf ligt niet echt centraal, maar wel vlak bij een metrostation, waar ik overigens geen enkele last van heb. De entree van het hostel ligt wel afgelegen, het lijkt hier wel een industrieterrein! Gelukkig dat er bordjes hingen op elke straathoek, anders had ik het echt niet gevonden. Toen er ook nog loslopende honden liepen, moest ik toch wel even alle moed verzamelen om door te lopen. Ik moet er wel bij zeggen, dat loslopende honden in de verschillende steden die ik inmiddels heb aangedaan, een normaal fenomeen is, en ze doen echt niks. Maar ja... Ik moest direct aan de metafoor van Maria denken, en liep dus toch maar door. Het hostel is ok, maar heeft weinig franje en ik vind ze hier ook niet echt vriendelijk. Ach, je kunt ook niet alles hebben. Eerlijk gezegd was mijn kennismaking met Napels dus niet weergaloos.

Maar hoe anders werd dat de afgelopen twee dagen. Een stad moet je beleven door er in rond te lopen, straatje in, straatje uit. Cultuur en sfeer proeven en helaas hier ook snuiven. Vrijdagavond liep ik vanaf de boulevard het meest chique stukje van Napels in. Zo'n straatje met winkels als Versace, Prada, Valentino, je kent ze wel. En zonder dat ik het had gezien, rook ik ineens wat vreemds en jawel hoor, aan het einde van de straat ontpopte zich een ware afvalhoop die er inmiddels al wel even lag. Een groter contrast ben ik in de afgelopen dagen niet tegengekomen. Maar die afvalhopen zijn overal. De vuilniszakken worden eerst nog netjes in de containers gestopt, maar als deze vol zijn, wordt alles naast de bakken gedumpt. En als het eenmaal een zooitje is... Vooral rond het Centraal Station kwamen gisteren de plastic zakjes en pagina's van kranten me om de oren gevlogen. Daar was het echt vies. Een dame met wie ik gisteren aan hetzelfde tafeltje een pizza zat te eten, vertelde me - uiteraard in het Italiaans - dat die Napolitanen ook een stelletje viespeuken zijn. Ze gooien ook echt van alles op straat; het lijkt ze weinig te interesseren. Volgens haar is het dus niet alleen een kwestie van overheidsingrijpen, dan wel grip krijgen op de maffia, maar ook een mentaliteitskwestie van de inwoners zelf. Ik denk ze daar wel een punt heeft.

Ik realiseer me dat wat ik nu verteld heb, nog vooral de donkere kanten van Napels belicht. En dat terwijl er ook zo veel moois te zien in! Waarschijnlijk dateert de stad van zo'n 700 jaar voor Christus. Na Griekse en Romeinse overheersingen (straks meer daarover) en ook Byzanthijnse, en Zwabische machthebbers, viel Napels in 1442 in handen van de Spaanse Aragondynastie. Tot aan de eenwording van Italie in 1861 (150 jaar geleden), is Napels in Spaanse handen geweest. Aardig is verder om te weten dat er nogal wat rivaliteit bestaat/bestond tussen Napels en Milaan. Het Teatro San Carlo bijvoorbeeld is het grootste operahuis van Italie. De Napolitanen zeggen trots dat hun theater er eerder was dan het Scala in Milaan. En hetzelfde geldt voor de prachtige Galleria Umberto I, een gallerij die in eerste instantie een beetje doet denken aan de Passage in Den Haag, maar dan wel veel groter en majestueuzer. Ook de bouw van deze gallerij was een reactie op de bouw van Galleria Vittorio Emanuele II in Milaan. De gebouwen zijn echter werkelijk prachtig.

De stad straalt een bepaalde grootsheid uit. De gebouwen zijn indrukwekkend, ook al heeft het misschien wat van zijn grandeur verloren in de loop der tijd. Het centro storico staat op de lijst van Werelderfgoed en is gewoonweg leuk om doorheen te wandelen. De winkeltjes zijn dan wel georienteerd op de toeristen, maar het is niet gemaakt.

Even terugkomend op die Griekse en Romeinse invloeden in de stad. In 2004 werd in een woonhuis in centro storico, na archeologisch onderzoek van tien jaar, achter het Renaissance pleisterwerk een Grieks-Romeins theater ondekt. De wijnkelder van de toenmalige bewoners bleek de kleedkamer van het theater te zijn! En de naastgelegen parkeergarage bleek de doorgang te zijn van de acteurs naar het theater. Weergaloos! De bewoners zijn uiteraard uitgekocht, en daardoor is nu een deel van het theater voor het publiek opengesteld. Naar verwachting ligt het grootste deel van het theater, dat aan 6000 mensen een plek bood, nog onder de andere huizen. Maar geld is nu natuurlijk hèt probleem om dat andere deel nog bloot te leggen. Het verhaal wil dat Nero in 64 voor Christus, in dit theater heeft opgetreden. Tijdens zijn optreden werd Napels getroffen door een aardbeving. Aangezien de Grieken en later de Romeinen het theater zodanig hadden gemaakt dat het aardbeving proof was en is, noemde Nero het gedonder het applaus van de goden voor zijn optreden.

De excursie in de ondergrond van Napels werd vervolgd door een rondleiding in het Grieks-Romeinse acquaduct. Een 400 km lang stelsel van gangen, grotten en waterreservoirs. Fantastisch om doorheen te lopen. We moesten daarvoor eerst 121 treden naar beneden. Treden die niet lekker lopen als je normaal loopt, maar wel als je rent. Wat wil namelijk het geval, de trap is aangelegd in WO II. De grotten fungeerden als schuilplaats tegen de bombardementen. Vele mensen hebben hier dagen en soms weken gebivakkeerd. Bedden, speelgoed en zelfs een naaimachine zijn de indrukwekkende overblijfselen van die tijd. De luchtvochtigheid ligt er vreselijk hoog (70-80%) en het is er continu (zomer en winter) 15 graden. Via een claustrofobisch gangetje, met kaars en kandelaar in de hand, hebben we ook een prachtig Romeins waterreservoir bewonderd. Echt indrukwekkend.

Na de Napolitaanse ondergrond ben ik vervolgens met de funicolare (een soort treintje door de bergen) en wat aanvullend klimwerk op het kasteel geweest, waar ik Napels van bovenaf kon bewonderen. WOW! De ligging is echt geweldig en met de Vesuvius op de achtergrond en de haven zijn de beelden echt fantastisch. Ik zal morgen de foto's op de site zetten. Het was een zware klim, maar de beelden zijn echt super.

En dan nog even over de pizza's. Want uit Napels komen de pizza's en dus moet ik hier pizza eten. Op advies van de Lonely Planet ben ik gisteren bij een tentje gaan eten waar ik echt in de rij moest staan. Ik moest ter plekke reserveren (naam doorgeven en aantal plaatsen) om vervolgens buiten te wachten wanneer mijn naam werd omgeroepen. Daarom was het natuurlijk buiten ook zo verschrikkelijk druk! Echt the place to be! Maar als ik heel eerlijk ben, heb ik vanmiddag de lekkerste pizza gegeten. Pizza Bella Napoli, met rucola, parmezaanse kaas, ham en echte tomaten, in plaats van tomatensaus! Dat noem ik de echte pizza's! Wat een zaligheid. Zo lust ik ze wel elke dag. Maar ook gisteravond hier in de buurt van het hostel heb ik heerlijk gegeten. En het leek wel of ze alle mooie obers van Napels daar te werk hadden gesteld. Misschien ga ik vanavond er nog wel een keer eten, want lekker eten en mooie mannen kijken is geen straf!

Ik ga mijn warme pleidooi voor Napels beeindigen, want anders dan word ik er zo uitgegooid en dan gaat dit verhaal verloren. Ik kan alleen maar zeggen dat Napels me verrast heeft, het is geen stad om zomaar een weekendje naar toe te gaan, zoals Lecce, maar het is zeker een bezoek waard, bijvoorbeeld ik combinatie met de Amalfikust en het eiland Capri, dat ik echter aan mij voorbij moet laten gaan (geen tijd...). Morgen staat me een lange treinreis (ruim 5 uur) naar Sulmona te wachten. Dat ligt ten noordoosten van Napels in het binnenland. Ik meld me graag vandaar uit weer.

Tanti saluti!!!