Dag vrienden, Terwijl ik dit schrijf, zit ik op een terras met een heerlijke latte macchiato, tegenover de zaak waar heel veel computers staan, waarvan ik er maar een zou willen gebruiken om deze log te schrijven, maar spijtig genoeg is de zaak dicht. In afwachting van de komst van mijn familie in Verona, pak ik daarom maar ouderwets pen en papier om op een later moment mijn verhaal te kunnen intypen. Eerst nog even terug naar Bologna. toen ik mijn laatste log schreef, had ik nog een hele dag Bologna voor de boeg. Ik heb heerlijk gestruind door de universiteitswijk, heb me verbaasd over de enorme grote markt waar iedereen dezelfde spullen verkoopt (kleding en schoenen) en heb prachtige kerken bekeken. De basiliek van Bologna is de vijf na grootste ter wereld. Indrukwekkend. De kerk staat overigens nu volledig in de steigers voor renovatie. Dat geldt trouwens voor veel meer monumenten in de grotere steden in het noorden van Italie. Veelal worden ze gerestaureerd met financiële steun van de grote plaatselijke banken. In het zuiden van Italie heb ik dat veel minder gezien. De basiliek van Bologna is eigenlijk nooit voltooid. Ze had groter moeten worden dan de St Pieter in Rome, maar in 1561, 169 jaar nadat een begin was gemaakt met de bouw van de basiliek, besloot de toenmalige paus tot de bouw van een nieuwe universiteit en dus werd de basiliek niet afgebouwd. Het schijnt dat je dat aan de buitenkant kunt zien, maar ja, met die steigers erom heen, wordt dat wat lastig om te zien. Fraai was ook de kerk van Santo Stefano, een kerk die eigenlijk bestaat uit een aaneenschakeling van vier kerken (het zijn er overigens zeven geweest). Het is een heel sereen complex met heel mooie wandtekeningen. Terwijl ik na de lunch even naar mijn hotel was gegaan voor een korte break (nee, niet om te slapen, maar om te lezen - de biografie van André Agassi ( aanrader!) - bleek ik een heftige bui gemist te hebben, want toen ik buiten kwam, stonden op de straat behoorlijke plassen. Iets dergelijks was me een dag eerder ook al overkomen. Terugkomend uit een zonnig Modena bleek Bologna getroffen door een enorme hoosbui. Een dame in de enige speelgoedzaak die ik in al die weken ben tegengekomen (en ik moest toch een Italiaans cadeautje kopen voor mijn jarige neefje Koen) vertelde me dat dit weer in Bologna in juli echt heel vreemd is. Normaal gesproken is het dagen achtereen strak blauw en gruwelijk warm (35-40 graden). ... Inmiddels is het ruim 24 uur later. Ik zit nu op het terras onder de rook van Lazise. Ik mag van mijn familie (en de familie Adegeest) niet zeggen dat we hier op de camping zitten, maar feitelijk is dat wel zo en daar is niks mis mee. Beide families bewonen hier voor twee weken een heel leuk huisje en ze zitten op 2 minuten loopafstand van het Gardameer. Helemaal geweldig. En dus typ ik nu, onder toeziend oog van allen mijn log van de afgelopen dagen, met dank aan de IPad van Gijs en Karen. De afgelopen dagen waren geweldig en mijn enthousiasme wil ik graag met jullie delen. Voor de laatste maal gaan we nog even terug naar Bologna. Liep ik daar een beetje te passaggiare op mijn laatste avondje, uiteraard op mijn nieuwe schoenen, kom ik vast te zitten tusen de straatstenen met mijn hakjes. Ik wringen, maar die ene zat echt vast. Restte mij niks anders dan mijn voet uit mijn schoen te halen en met mijn hand mijn schoen los te halen. Gevolg: onderste deel van de hak eraf. Potverdorie. Het passaggiarre was dus ook over, want veel verder lopen zou mijn schoen geen goed doen. Overigens nog wel heerlijk gegeten en toen naar huis. Zondagochtend toch nog even teruggegaan naar de plek des onheils (al was het de avond ervoor donker, toch had ik de plek nog wel redelijk goed onthouden) en jawel hoor, met een grote pin omhoog stond daar mijn hakje tussen de stenen! Wat een grap! Weer even wringen