Oud en warm
Ha vrienden!
Mijnlaatste uurtjes in Salerno zijn aangebroken. Rond de klok van drie uur stap ik in de trein naar Napels. Dat is slechts een ritje van zo'n drie kwartier. Mooi dus nog even tijd om hier een beetje rond te kijken, want met al die uitstapjes naar Paestum, Positano en Pompei, is het er eigenlijk nog niet van gekomen om wat te dwalen door de straatjes van centro storico in Salerno. Dat heb ik zojuist gedaan 'aan de hand' van een Italiaanse dame, Maria, die hier ook in het hostel verblijft en hier op familiebezoek is (ze heeft me laten zien waar ze hier is geboren en waar ze op school gezeten heeft). We slapen op dezelfde kamer, maar eigenlijk raakten we vanmorgen pas aan de praat. Ze heeft me nog wat tips gegeven over Napels en nodigde me uit voor een wandeling door het oude centrum en een rondje over de markt. We hebben veel gekletst, nou ja, zij heeft veel gesproken, en ik heb vooral geluisterd enmet veel'si,si, si' en 'no,no,no' kom je ook een eind. Natuurlijk spreek ik nog wel wat meer woorden dan dat, maar het gaat nog verre van soepel. Zit er dan helemaal geen progressie in? Natuurlijk wel, vooral in het verstaan van de taal gaat het steeds beter. Ik denk maar zo, echt goed spreken is de volgende stap in het leerproces. Maria heeft me daarnaast kennis laten maken met een typisch Italiaans drankje: orzata. In dit geval amandelmelk (latte di mandorla). Heerlijk verfrissend en dat was ook precies de bedoeling.
Nog even terugblikken op gisteren. Bevangen door de warmte heb ik niet heel veel gedaan. In elk geval niet nadat ik zo'n kleine drie uur, weer onder de brandende zon, door Pompei heb gestruind. Bijzondere ervaring. In de eerste plaats omdat er zo veel meer toeristen waren dan waar ik rekening mee had gehouden. Voor het eerst moest ik in een rij staan om een kaartje te kunnen kopen. Vooral het aantal Britten, Amerikanen en Aziaten was nogal overheersend. Ik had nietgekozen voor een gids, want dan loop je drie uur achter zo'n kerel aan en hoor je allerlei verhalen die je toch niet kunt onthouden. Bovendien was het nogal prijzig, dus met de Lonely Planet in de hand ben ik zelf maar gaan wandelen. Dat ging ook prima, ware het niet dat ze niet zo scheutig zijn met het neerzetten van bordjes voor bezoekers zoals ik. Dus heel veel meer informatie dan de LP me gaf, heb ik helaas niet gekregen. Maar goed, de stad op zich is al indrukwekkend genoeg om te zien. Even wat feiten op een rijtje. Pompei is 66 ha groot, waarvan er nu 44 ha zijn opgegraven. De aandacht wordt nu vooral gericht op het conserveren vandehuidige opgravingen enwat minder op hetdoen van nieuwe ontdekkingen. Waarschijnlijk is Pompei gesticht in de zevende eeuw voor Christus. Vervolgens is het in handen gevallen van de Grieken en is uiteindelijk in 80 voor Christus een Romeinse kolonie geworden. Op 24 augustusvan het jaar 79 voor Christus werd Pompei overspoeld door de eruptie van de Vesuvius. Intussen waren veel van de naar schatting 20.000 mensen die er destijds woondenal vertrokken uit de stad als gevolg vaneen aardbeving die al een paar jaar eerder de stad had getroffen. Ongeveer 2000 mensen verloren het leven door de uitbarsting van de vulkaan. De lavastroom van 5-6 meter hoogterichtte catastrofale verwoestingen aan. Wat er van de stad is overgebleven, zijn zo'n twee tot drie meter hoge muren van woningen, tempels e.d. Hierdoor is wel goed te zien hoe groot de huizen, pleinen, tempels e.d. waren. Soms zijn nog prachtige oude afbeeldingen te zien, maar dit is toch sporadisch. Overigens hebbenrecente opgravingen geleid tot nieuwe inzichten over de oudheid van Pompei. Er zijn namelijk overblijfselen gevonden die dateren van 3500 jaar voor Christus. En gezien de aard van de resten moeter toen al handel hebben plaatsgevonden in het Mediterrane gebied. Al met al indrukwekkend dus en toch wel iets om gezien te moeten hebben. Maar na drie uur was ik wel klaar met dat geslenter, die brandende zon en al die stenen. Vervolgens eerst maar wat gegeten en de vochtbalans weer wat hersteld.
Tot slot mag ik niet onvermeld laten dat ik hier in dit hostel in een oud klooster zit. Echt een prachtige locatie die vooral ook 's avond het nodige vertier geeft. Ik heb hier de afgelopen twee avonden heerlijk gegeten en gedronken en ondertussen ook heerlijk kunnen lezen. Zulke momentjes van rust en ontspanning zijn ook echt super.
Ik ga jullie groeten! Tot in Napels!!
Oude en hedendaagse schoonheid
Dag vrienden!
Mede geinspireerd door jullie enthousiaste reacties, waarvoor oprechte dank want het is heel leuk om te lezen, schrijf ik jullie vanavond met een plezier weer een nieuw verhaal. Dat worden overigens twee kortere, want mijn budget bedraagt omgerekend nog 17 minuten en dat ga ik nooit halen met alles wat ik te vertellen heb. Heb een deel van mijn kostbare tijd zojuist zitten kletsen met een Amerikaan die morgen voor een jaar vertrekt naar Boedapest om daar aan het conservatorium te studeren. Hij had hier de afgelopen twee weken een aantal concerten. Jammer dat ik dat niet eerder wist; had ik misschien daar nog een graantje van mee kunnen pikken. [....] En toen stond de teller ineens weer op 2.14 uur.... Ik kan weer even vooruit.
Wat een heerlijke dag weer in dit heerlijke land! Vandaag een dag doorgebracht aan de befaamde Amalfikust. Ik meen dat ik jullie daarover de vorige keer al iets heb verteld. Ik stelde me een lange kustlijn voor met allemaal van die drukbezochte stranden, waarvan er dertien in een dozijn gaan. Hoe naief kon ikzijn! De kustlijn is een en al rotsen, waar zich op de meest onmogelijke plaatsen dorpjes hebben gevormd. Met de boot vanaf Salerno ben ik eerst langs het plaatsje Amalfi zelf gevaren (en aangelegd). Zag er aan leuk uit, maar gelukkig had ik een kaartje gekocht voor Positano. In mijn bijbeltje, de Lonely Planet, had ik gelezen dat Positano wel het summum langs de Almalfikust genoemd mag worden. Het ligt idyllisch en is echt gericht op de jetset, met exclusieve winkeltjes en kledingzaakjes waar je gerust 180 euro mag neertellen voor een op het oog toch niet al te bijzonder jurkje. Ik heb wel mooie dingen gezien, vooral de witte, kanten jurkjes, waren echt snoepjes. Maar ja, nu ben ik lekker bruin en staat zo'n jurkje natuurlijk prima, maar volgend jaar dan zijn die benen weer net zo wit als het jurkje zelf en dan is dat jurkje toch ineens veel minder leuk. Met andere woorden, ik heb met mezelf afgesproken: kijken mag, kopen niet. En dat is gelukt. De bootreis duurde ongeveer vijf kwartier. Positano ligt inderdaad echt geweldig. Ik zal een dezer dagen wat foto's toevoegen, dan kunnen jullie zelf ook oordelen. Met allemaal huizen in wit, roze en terracottakleuren opeengeplakt tegen de berg met daartussen het strand. En dan is er nog een kleine klif die het stadje (nog geen 4000 inwoners) verdeeld in twee delen. Aan de linkerkant van de klif vanaf zee gezien, is het strand voor de gewone man en vrouw. Daar heb ik dus vanmiddag zelf nog even gelegen; ik ken mijn plek. Het eersterangs strand ligt uiteraard in de baai. Prijzen voor bedjes met een parasol lopen daar op tot 20 euro. En uiteindelijk zwemmen we allemaal in dezelfde zee! En die was trouwens heerlijk. Ik had echt wat verkoeling nodig en was zo slim geweest om bikini en badlaken mee te nemen. Wat een heerlijke dag. Op een prachtig plekje ergens halverwege het stadje/berg heerlijk geluncht. Simpel, een panino, maar op een schitterende plek en even uit de drukte van de vele toeristen. Vooral Duitsers, maar ook Belgen enmedelanders lopen daar rond. Vanaf het 'tweederangsstrand' kon ik vervolgens met een bootje naar het 'hoofdstrand' gebracht worden (was bij de prijs van 5 euro voor het bedje en de parasol inbegrepen). Het blijft toch grappig om dat soort dingen ter plekke uit te vinden.
Maar ook gisteren was sprake van schoonheid, ware het dat wel dat enige verbeeldingskracht nodig is dat te zien. Ik was in Paestum, een stadje ten zuiden van Salerno. De tempels van Paestumstaan op de lijstvan Werelderfgoed en begrijpelijk. Je kunt er op verschillende manieren naar kijken: het is een veelheid aan stenen, waarvan sommige nog redelijk een vorm tot uitdrukking brengen. Je kunt er ook doorheen kijken en de bordjes lezen en je indenken hoe weergaloos deze stad eruit heeft gezien. De stad is gesticht in de zesde eeuw voor Christus en is vernoemd naar de Griekse god van de zee Poseidon. Een paar eeuwen later kwam Paestum onder Romeinse invloed en werd het een belangrijke handelsplaats tot aan de val van het Romeinse Rijk. Er staan nog drie prachtige tempels overeind. Ik heb er prachtige foto's van gemaakt (dat vind ik in elk geval zelf). Grappig detail is dat bijvoorbeeld dat slechts een klein deel van de agora opgegraven en dus zichtbaar is. Men weet vrijwel zeker dat het grootste deel nog verborgen ligt onder de openbare weg en de rest van de 'nieuwe stad'. Ik zou zeggen: gooi de boel open, maar dat ligt vast niet zo eenvoudig. Gelukkig waren er echt weinig toeristen en degenen die er waren, jawel, daar zijn ze weer: de Nederlanders. Ik was een van die dombo's die midden op de dag - tussen 12 en 2 - in het open veld de stenen stond te bewonderen. Mijn God, wat was het smoren daar! Dat doe ik dus niet nog een keer. Morgen duik in opnieuw de oudheid in door een dagje naar Pompei te gaan, maar dan wel vroeg! Van dat laatste overigens zullen mijn kamergenoten wel opkijken. Niet dat ik echt contact met hen heb, maar ik ben wel de laatste die 's morgens de ogen opent. Om half negen, nou, dat valt toch best mee? Het is wel even wennen, dat gebrek aan privacy in zo'n slaapzaal, maar ik kan er prima mee leven. Ik zoek de momenten goed uit om rustig te kunnen douchen en dat gaat voorlopig zonder problemen.
Ik wil niet onvermeld laten dat ik gisteren, in een vlaag van verstandsverbijstering en domheid, inktvis heb besteld, en deels heb opgegeten. Sowieso ging er wat mis met mijn bestelling, want ik dacht toch dat ik zowel een antipasto als een secondo had besteld, maar wat ik gekregen heb, weet ik eigenlijk zelf niet eens, maar het was maar één gang, en toen was het voorbij! Ach, met het nodige brood en wijn ging die inktvis er ook wel in. Ik kan niet zeggen dat het onsmakelijk was, maar als ik nog denk aan die pootjes die ik zag liggen... Nee, niet nog een keer.
Verder nog leuk om te vertellen, in het bijzonder aan mijn vrienden van de Italiaanse les, is dat ik al het nodige smscontact heb gehad met Odile en dat ik haar volgende week ga bezoeken! Odile, voor mijn andere vrienden, is een studiegenoot uit het eerste jaar Italiaanse les aan de Volksuniversiteit. Zij heeft een tweede huis gekocht in Atessa, een plaatsje in het midden van Italie. Zij vertrekt daar morgen met man en vijf kinderen naar toe, moet dan eerst het weekend gaan poetsen... en wil mij dan graag daarna ontvangen. Haha. We hebben al even zitten puzzelen hoe ik daar het beste kan komen. Het gebied is nogal vol met bergen, er lopen wel wat wegen, maar veel zijn dat er niet. Maar linksom of rechtsom, het gaat ons lukken en ik kijk er erg naar uit. Rome laat ik waarschijnlijk letterlijk links liggen(sorry Hans, maar geniet van de vijf weken Italie en gefeliciteerd!!), maar Napels ga ik wel beleven komende weekend. Ik ben gewaarschuwd om alle sieraden af te doen, want dat lokt alleen maar uit...
Tot slot ga ik zeker - bij thuiskomst - Kruistocht in Spijkerbroek lezen (dank voor de tip, Ing!) en gaat het reizen met de rugzak echt super. Als ik al die mensen met zware koffers trap op, trap af, zie lopen, dan glimlach ik slechts en koester mijn rugzak. Enige nadeel van zolang weg is dat ik het wel lekker zou vinden om al mijn kleren weer eens in de wasmachine te kunnen stoppen. Ik heb dat hier al wel een keer laten doen, en ook signora Ferrari ben ik erkentelijk, maar het is toch niet zo schoon al thuis. Soms doe ik wat ondergoed op de hand, met blaren als gevolg. En verder weten de muggen me soms ook te vinden, maar ondanks dat gaat het echt heel goed met me. Ik kleur nu eindelijk eens lekker bruin.
Mensen, ik ga eten; het is kwart voor tien. Voor iedereen voor wie de vakantie op aanbreken staat: buon viaggio! En voor GKGK en JMJR: tot over drie weken!!! Ciao e arrivederci!
En ik ga nog niet naar huis, nog lange niet...
Ha vrienden!
Helaas al weer halverwege, zo realiseerde ik me vanmiddag toen ik in de bus van Benevento naar Salerno zat. En heel eerlijk gezegd, ik wil nog lang niet naar huis! Ik val van de ene in de andere geweldige ervaring. In een moment van bezinning, zo in de bus, kwam wel emotie (en ook nu ik dit intyp), want ik voel me een waanzinnig bevoorrecht en gelukkig mens dat ik dat kan en mag meemaken. Klinkt misschien een beetje soft, maar velen van jullie weten waar ik vandaan kom, en dit is echt fantastisch!
OK, en dan nu weer de verhalen! Ik was gebleven in de barokke stad Lecce. Zelfs na gisteravond, toen er dansvoorstelling werd opgevoerd in het Romeinse theater en je daar alleen 'naar binnen mocht' op uitnodiging (wie had mij daar moeten uitnodigen! En er waren nog zoveel plaatsen vrij!!!) blijf ik erbij dat Lecce leuk en authentiek is. Het blijft toch een gweldige gewaarwording om om half twaalf 's avonds nog een boekhandel in te kunnen lopen en op het centrale plein echt honderden mensen te zien rondwandelen en gewoon zitten kijken op een bankje, jong en oud.
Vanochtend, met wat pijn en moeite, de trein ingestapt richting Salerno. Spijtig om Lecce te verlaten, maar ook met een stijve nek. Vannacht waarschijnlijk kou op een spier opgelopen, zonder dat trouwens de airco aanstond. Geen feest kan ik je vertellen. De ochtend is een beetje aan mij voorbij gegaan. Gaandeweg de dag is het gelukkig wel wat beter gegaan. En ik heb gewoon die kerels in de trein gevraagd mijn rugzak in het bagagevak boven mij te leggen en daar na vier uur weer uit te halen, en natuurlijk zeggen ze dan geen nee.
Grappig om te zien dat zodra ik de regio Puglia uitging de bergen weer begonnen. Puglia is echt heel vlak, in dat opzicht echt vergelijkbaar met Nederland. Ik zit nu inmiddels in de regio Campania, aan de kust. De treinreis met Trenitalia, zeg maar de Italiaanse NS verliep tot Foggia naar wens. Vanaf dat moment leek de airco het te begeven. In elk geval aan een kant van de coupe steeg de temperatuur behoorlijk. En met een volledig volgeboekte trein ontstaat dan wat gemor. Steeds meer mensen die gaan staan om te voelen of de airco het weer doet. De conducteurs van Trenitalia hadden het zwaar. Mensen eisten al hun recht op teruggave op. Enigszins begrijpelijk overigens; een kaartje is niet goedkoop en je betaalt ook voor de airco. Ik kan erover meepraten dat een goedkoop kaartje met een andere maatschappij die nog dieseltreinen door het land laat gaan, geen feest is midden op de dag! Je drijft bijna het bankje af, echt waar! Maar goed, grappig om te zien hoe de Italianen zich over zulke dingen flink kunnen opwinden. Ik zit erbij, luister en kijk ernaar. En vooral dat luisteren, zeg maar gerust afluisteren, daar ben ik echt een ster in geworden. OK, zo ben ik niet opgevoed, maar het is wel leerzaam.
De busrit van Benevento naar Salerno was fraai. Prachtig door de bergen, afdalend naar de kust. Salerno is, ja, wat zal ik nu weer eens zeggen. Mijn woordenschat voor de schoonheid van de steden en het landschap hier loopt tegen zijn grenzen aan. Salerno ligt aan de Thyreense zee, aan de westkust van Italie, net onder Napels. Het vormt onderdeel van de Amalfi kust, een 50 kilometer lange kustlijn die, volgens de boekjes, zijn weerga in schoonheid niet kent in Europa. Salerno wordt niet direct als de meest fraaie plaats opschreven, maar ik vind er niks mee. Ik zit een in hostel in centro storico, uiteraard. Wel nieuwe ervaring want ik slaap de komende nachten op een slaapzaal. Er was geen eenpersoonskamer meer beschikbaar, dus ik ga deze uitdaging aan. Moest vanmiddag zelfs mijn eigen bed opmaken. Dat is lang geleden! Ik had me al wilde voorstellingen gemaakt van een volle slaapzaal met vele stapelbedden - waarbij ik dan natuurlijk bovenin zou moeten slapen - maar de realiteit is alleszins acceptabel. Het is een soort tweepersoonskamer met doorgang naar een andere slaapzaal. Ik ben razend benieuwd. Ik zeg: oordoppen in en slapen! Zal vast wel lukken.
Vanavond hier een passeggiata gemaakt over de prachtige boulevard onder heerlijke temperaturen. En terwijl ik onderweg was naar mijn hostel (ik dacht dat ik na 1één keer de weg wel wist, maar moet toch toegeven dat het hier wat lastiger bleek te zijn) kwam ik vast te zitten in een lokaal feestje. Geen idee wat de aanleiding was, er stond een fanfare voor een kerk, met de vaandels geheven en nadat de ceremonie had plaatsgevonden (die heb ik overigens gemist) brak er een minutenlang durend vuurwerk los. Weer eens wat anders dan een bruiloft. Alvast ook een plan gemaakt voor de komende dagen. Jongens, ik heb geen tijd om stil te zitten! Komende dagen de oudheid in deze streek bekijken (Paestum en Pompeii) en ook de Amalfi kust in optima forma bewonderen, via de boot! Dan heb ik dat middel van vervoer toch ook maar uitgeprobeerd!
Ondertussen is de Etna weer uitgebarsten. Ik hoorde het zaterdagavond en zag het gisteravond op RAI Uno. Ziet er wel spectaculair uit. Toch bizar dat ik er twee weken geleden nog gelopen heb.
Oh ja, gistermiddag ben ik nog in Gallipoli (klemtoon op de eerste 'li') geweest. Het zag er overigens eerst niet naar uit dat het zou lukken. Ik zag allerlei bussen - en dat is al heel bijzonder op de zondag - de rotonde oprijden, maar niet de straat inrijden waar ik onder het bordje Fermata stond te wachten. Een dame van de tourist office had mij verzekerd dat de bus daar langs zou komen, maar ja, zoals dat hier in Italie heel normaal is, hangt er dan bij Gods gratie nog wel een bordje dat er sprake is van een bushalte, maar een overzichtje met tijden dat de bus daar stopt, is in geen velden of wegen te bekennen. Toen ik al bijna de moed had opgegeven, jammer maar helaas, kwam de bus dan toch nog voorbij. Weer gelukt. Gallipoli is leuk. Het oude centrum ligt op een eiland dat alleen toegankelijk is via een brug vanaf het vasteland en het nieuwe centrum van de stad. Ik heb er een beetje door de straatjes geslenterd, ijsje gegeten en later heerlijk aan het water genoten van een lekker glas wijn en alle zoetigheden die je er dan hier bijkrijgt. Allemaal van die lekkere bladerdeeghapjes en wat chippies. Mij hoor je niet klagen. Ik loop veel, dus hopelijk loop ik alle calorieen er gaandeweg de dag wel af. En anders zeg ik: pech.
.. Nog lange niet, nog lange niet...
Haha, ik blijf nog even. Kan me nauwelijks voorstellen dat ik er in Nederland aan heb getwijfeld of ik het hier wel leuk zou vinden. Ik oefen ondertussen goed met mijn Italiaans. Overal waar ik kom, spreek ik het, ook al willen de mensen zelf Engels spreken. Hopelijk kom ik hier in het hostel ook nog weer wat mensen tegen, al besef ik me dat mijn reisplannen voor de komende dagen al behoorlijk goed zijn doordacht. Maar niets flexibeler dan de mens, toch?
Saluti amici!!
Barok, barok, barok
Dag vrienden,
Met overtuiging adviseer ik jullie een keer een weekendje Lecce te boeken. Ik geef toe, het is een eind weg, maar je krijgt er veel moois voor terug. De stad ademt een en al barok. Overal tref ik fantastische kerken waar ik, zowel van buiten als van binnen uren naar kan kijken om telkens weer nieuwe details te ontdekken. Het is wel een kwestie van smaak: je houdt van al die tirelantijntjes of je vindt het echt verschrikkelijk. Zo dadelijk voeg ik nog wat foto's toe: oordeel dan maar zelf. Vooral de basiliek is van buiten vooral echt het toppunt van barok. Grappig is dat al die kerken en basilieken ingeklemd lijken te zijn tussen de andere gebouwen. Echt veel ruimte is er niet.
Lecce is overigens zeer overzichtelijk (al wekte ik gisteren nog een andere indruk...) en is heel goed lopend te bekijken. Het is hier trouwens echt vlak (volgens mij heb ik nog geen trapje gelopen), dus ik kan me weer voortbewegen op mijn slippertjes. Krijgen de blaren die ontstaan zijn na het wandelen in Matera weer wat tijd om te herstellen.
Overigens ligt onder de stad een nog oudere stad verborgen. Bij ondergrondse werkzaamheden trof men overblijfselen aan vanuit de Romeinse tijd. Het Romeinse amfitheater onder het centrale plein in de oude stad van Lecce getuigt hiervan. Het theater dateert uit de 2e eeuw na Christus en is pas in de jaren dertig ontdekt. Het biedt plaats aan zo'n 15.000 bezoekers. Gisteravond vond daar overigens een kleinschalig concert plaats. Naar verwachting dateert Lecce trouwens al van de 7e - 8e eeuw voor Christus. Lecce is echt een stad om je direct in thuis te voelen. En natuurlijk ontbraken ook vandaag de trouwerijen en begrafenissen niet.
Morgen ga ik vanuit Lecce een dagje naar de westkust van de hak van Italie, naar het plaatsje Gallipoli. Volgende keer meer daarover. Ik ga nu nog wat foto's toevoegen en groet jullie vanuit een warm en gezellig Lecce!
Matera; wat een plaatje!!
Dag vrienden!
Woensdagochtend stapte ik rond 12.00 uur in het boemeltje vanaf het oude station van Cosenza op weg naar het nieuwe station, om vandaar te vertrekken per trein naar Metaponto, een stadje dat aan de onderkant van de voet van Italie ligt, aan de Golf van Taranto. De treinreis voerde me dwars door Calabrie naar de regio Basilicata. Het landschap onderweg veranderde behoorlijk. Van de bergen in het Nationaal Park van Calabrie en de in het noorden van Calabrie liggende Nationaal Park van Pollino, wordt het landschap in Basilicata licht glooiend. Basilicata leeft van de landbouw. Overal langs de rails wordt groente en fruit verbouwd. Een fraai gezicht. Vanuit Metaponto ben ik op de bus gestapt naar Matera, een busreis van ongeveer een uurtje. Bij aankomst stond Vicenzo op mij te wachten!! Wat een luxe! Vicenzo is de eigenaar van de B&B in Matera. Hij en zijn vrouw Carla hadden mij via de mail aangeboden mij van het busstation op te halen. Volgens Vicenzo omdat ik maar zo kort in Matera verblijf (twee nachten) en ik alle tijd moet benutten om Matera te zien, en niet om te moeten zoeken naar mijn bed. Alleraardigst! Hij heeft me trouwens vanmorgen ook weer keurig op het station afgezet.
Matera is GEWELDIG en dat geldt ook voor de B&B La Dolce Vita. Jullie hebben hopelijk al de foto's van mijn kamer en die van Matera gezien. Ik ga proberen straks nog wat meer foto's van Matera aan mijn site toe te voegen. De beelden zeggen genoeg. Eerst maar even over mijn kamer. De kamer is pas begin mei gereed gekomen en was dus nog splinternieuw. De muren zijn echt van zandsteen, dus als je met je handen erover heen gaat, blijft er gruis achter. Dat zag ik ook op de grond en op de kastjes liggen. Je kunt er dus blijven schoonmaken. Verder heeft de eigenaar van de B&B flink geinvesteerd in het duurzaam maken van de kamers. Met een ingenieus systeem (dat hij heeft geprobeerd uit te leggen in het Italiaans, maar waarvan ik maar een beetje heb begrepen...) probeert hij de temperatuur in de kamers zowel zomers als 's winters op peil te houden. Als hij niks zou doen, ligt de temperatuur op zo'n 10 graden. Nu lag die op zo'n 15 graden. Het kon wel warmer, maar eigenlijk was het heerlijk fris. Wel was het er erg vochtig. Een natte handdoek wordt maar moeizaam droog. De klimatologische omstandigheden van zo'n grot zijn natuurlijk ook ingewikkeld in deze tijd.
De oude stad van Matera wordt ook wel ' I sassi' genoemd (de rotsen/de stenen). De stad is eeuwen geleden uit de rotsen gehouwen. Het wordt gezegd dat Matera een van de oudste steden ter wereld is. Via een uitgekiend systeem van opvang en gebruik van water was het mogelijk de 'huizen' die ontstonden van water te voorzien. In de 19e en eerste helft van de 20e eeuw nam het aantal inwoners van Matera gigantisch toe. Mensen woonden zelfs in huizen die bedoeld waren als onderkomens voor het vee, zonder water en andere voorzieningen. Dit leidde in de jaren vijftig tot een dusdanige overbevolking dat de kindersterfte op 50% lag. In een boek van schrijver Carlo Levi - Christ stopped at Eboli - wordt beschreven hoe de leefsituatie destijds was. Ik heb me laten vertellen door de Italianen zelf dat dit boek echt heel bijzonder is om te lezen. Die komt dus op mijn lijstje. Door de humanitaire ramp met allerlei verschrikkelijke ziektes, die zich in Matera voltrok, heeft de overheid destijds besloten in te grijpen en 15.000 mensen uit het oude deel van Matera verplaatst naarnieuwere delen van de stad. Nu woonden er zo'n 3000 mensen en wordt dit oorspronkelijke deel van Matera zowel bewoond door locals als gebruikt voor pensions en B&B voor bezoekers.
Gisteren heb ik heerlijk door de straatjes van I Sassi gestruind. Wat een feestje. Het gaat natuurlijk op en af, en de stenen bieden soms weinig grip, maar de uitzichten zijn echt weergaloos. Vooral de rots waarin zich maar liefst twee kerkjes bevinden, geeft een gevoel van ontzag hoe men zoveel eeuwen geleden iets dergelijks heeft gemaakt. Oude tekeningen die teruggaan tot de 133/14e eeuw geven een kleurrijk beeld, hoewel niet veel van deze tekeningen bewaard zijn gebleven. En ook de buitenring van I Sassi mag er wezen. Met prachtige kerken en overheidsgebouwen straalt de stad allure uit. Heerlijk eten en drinken mag dan ook niet uitblijven. Ik noem in het bijzonder de heerlijke rode wijn uit de streek. Bijzonder natuurlijk dat elke streek zo z'n eigen wijn maakt en serveert. De rode wijn ' L'atto, Cantine del Notaio' was echt tongstrelend. Verder maken ze er werkelijk heerlijk knapperig brood en krijg je onwaarschijnlijk veel eten voor een heel redelijke prijs. Matera was echt fantastisch.
Gisteravond tot slot nog heel gezellig met een Italiaans stel zitten eten; ze logeerden bij dezelfde B&B en vroegen bij het ontbijt (dat overigens op het dakterras - zie de foto - al een prachtig begin van de dag was, met zelfgemaakte jam en speciaal voor mij geroosterd brood met olie en tomaatjes, mmmm) of ik zin had om 's avonds met hen te gaan eten. Erg gezellig. Man werkte bij de vakbond in Torino en zijn vrouw als secretaresse bij de universiteit. Hij sprak en begreepgeen woord engels (zij gelukkig wel een beetje), dus alles moest in het Italiaans. Ik zeg niet dat mijn Italiaans er echt op vooruit gaat, maar het begrijpen van de taal gaat wel steeds beter.
En nu zit ik weerin een compleet andere omgeving. Met de trein van Matera via Bari ben ik vanmiddag aangekomen in Lecce, in de hak van de laars van Italie. Ik heb al even wat rondgekeken en het stelt me allerminst teleur. Lecce is een echte barokke stad en op elke hoek van de straat is wel weer iets fraais te zien om bij stil te staan. Morgen maar eens wat beter gaan kijken en weer wat foto's maken. Ik verblijf in een oud pension in de oude binnenstad. Dat was wel weer even zoeken en in eerste instantie ook niet de bedoeling. Ik had contact gehad per mail met een hostel hier in Lecce. Vanmorgen via de wifiverbinding in Matera nog het adres opgezocht en het telefoonnummer. Bij aankomst in Lecce kon de plaatselijke buschauffeur mij niet vertellen waar die straat te vinden is, en het telefoonnummer bleek niet goed te zijn. Misschien heb ik een foutje gemaakt, maar dat was wel even balen (met 15 kl op mijn rug...). Ik heb toen maar bedacht dat ik het hostel laat voor wat het is (ik had daar ook geen gegevens achtergelaten) en ben op zoek gegaan (dankzij de lonely planet) naar een hotel in de oude binnenstad. En dat is dus prima gelukt. Ontbijt wordt geserveerd ergens is op een prachtig plein in de buurt, dus dat is ook geen straf.
Internetten hier kost echt geen snars, dus ik meld me snel weer met nieuwe verhalen uit Lecce. Ik ga nog even passeggiare voordat ik rond 21.30 uur eens wat ga eten. Ik rammel al wel een beetje, maar het is goed gebruik om dan een ijsje te gaan eten op dit tijdstip. Dus dat ga ik dan maar doen. Ik groet jullie! Mooi weekend en veel lieve groeten uit Lecce!!